Alles is kapot...

Bob (bompa) Lorreyne

1913-2005

Grootvader van Tom Naegels

Gestorven te Borgerhout

Sterven doe je niet ineens,

maar af en toe een beetje

en alle beetjes die je stierf,

't is vreemd, maar die vergeet je,

het is je dikwijls zelf ontgaan,

je zegt ik ben wat moe, 

maar op 'n keer dan ben je aan

je laatste beetje toe. 

Tom Naegels

Zoals je wel kan zien is mijn bompa gestorven, hij begon langzaam af te takelen en eergisteren moest hij naar de palliatieve afdeling. Ik had graag voor de laatste keer een goed gesprek gehad met hem, maar uiteindelijk was het een afscheid in mineur. Ik zocht naar de juiste afscheidswoorden, maar uiteindelijk waren mijn laatste woorden: "Zal ik het teutje erop zetten?" Hoe dom kon ik zijn? Ik had ook graag de waarheid vertelt tegen hem, maar uiteindelijk besliste ik dat het beter waas dat hij dacht dat Saskia nog altijd de vriendin was.

En dat is niet het enigste, ook mijn bomma begon tekenen van dementie te tonen. En wanneer ik haar voor de eerste keer bezocht met Nadia, had ze niet eens door dat het Nadia was en niet Saskia. Ze stelde wel 3 keer dezelfde vraag aan Nadia, alsof dat door bompa's dood, zij plots ook begint af te takelen. En door dat bezoekje is het tussen mij en Nadia ook gedaan. Nadia vond het niet kunnen dat ik niets zei over haar tegen mijn bomma. Ze dacht dat ik me schaam voor haar. Alles, echt alles is kapot!

Uw moeder is een hoer!

Hallo,

Ik ging vandaag kijken naar een debat met Dyab Abou Jahjah, de wonderboy van de Arabische gemeenschap. Hij is niet zomaar de wonderboy, hij domineert al maanden de media. Hij is het nieuwe gezicht van de moslims, die het niet meer pikken dat ze als 'minderwaardig' worden beschouwd. Ik doe dit niet voor mijn plezier, me begeven in de kern van Borgerrokko (=Borgerhout)
het is voor mijn werk.

Ik was laat en dan werd ik nog aangesproken door minderjarige Marokkaanse jongens. Ze zoeken naar een gesprek, ze zeggen: "Hey hey hey, ik ben een vlotte kerel, praat met mij" ,en "Meneer kom."  Maar ik stap gewoon door, maar ze bleven me achtervolgen en zeiden: "u moeder is een hoer!" Ik antwoordde simpelweg: 'Nee, ze is schooldirectrice."  Maar toch hielden ze niet op, maar ik ook niet en negeerde hen gewoon. Tot op het moment dat er ene op mijn schouder klopte en zei: "Gij zijt ne goeien!" Het was enkel een test om te zien hoe ik omging met beledigingen en ik toonde respect. Ik voelde me een beetje gevleid.

Wat een dag!

Hallo bloggers,

Vandaag was het weer een zware dag. Het was druk op het werk, ik dacht dat ik me eens rustig in de zetel zou kunnen leggen met de krant (dan kan ik mijn eigen artikels beoordelen) en een lekker pintje. Maar dat zou te mooi geweest zijn, toen dat ik thuis kwam, zat er een zwarte vrouw in mijn zetel.

Ik wist niet wie het was of wat ze kwam doen. Ze stelde haar voor en het was een vriendin van Nadia, toen kwam Nadia uit de keuken. En er begon direct een gesprek in god weet ik welke taal. Dan vroeg Didi  (de Soedanese vrouw) in gebrekkelijk Nederlands of ik voor haar een document kon tekenen. Het was in verband met haar verblijf hier. Ik zei dat ik haar niet ken, en of ze geen andere referenties had die ze WEL kende. Maar de andere twee personen die hadden getekend kende ze ook niet. Zou ze dat dan aan een wild vreemde mens gevraagd hebben? Ze zou toch niet een dienst in ruil hebben gegeven? Als ik niet teken zal ze dat misschien wel doen, en dan zal Nadia ook boos zijn op mij. Dus uiteindelijk heb ik toch getekend.

Nadia

 Hallo!  Vandaag ben ik naar de Strangers gaan kijken, het was weer geweldig. Alleen spijtig dat ze de ziekenkas  niet speelden. Daarna ging ik bij Nadia, dat is mijn nieuwe vriendin. Ik heb haar leren kennen op een inburgeringscursus waar ik moest zijn voor mijn werk. Maar mijn familie denkt nog altijd dat ik samen ben met Saskia (haar heb ik laten vallen voor Nadia). En dat is beter zo want als bompa erachter komt, dan zal er iets gebeuren! Hij met zijn extreem rechtse visies op allochtonen, en  hoe hij daar over denkt, spreekt tegen dat ik Nadia aan hem zou voorstellen. Het is beter zo voor iedereen. Binnenkort is hij er toch niet meer. Het klinkt misschien heel erg maar ik heb me er leren bij neerleggen dat het leven ooit eindigt. Meestal niet op de manier hoe je het zou willen...



Nadia, dat is mijn Pakistaanse vriendin, waar ik veel van hou. Maar ik voel dat het moeilijk is om gesprekken te voeren met haar. Meestal verstaat ze me niet, en zegt ze gewoon ja of totaal iets anders. Wat ik ook zou doen als ik niet weet wat ik moet zeggen. We zijn zo verschillend, niet alleen qua cultuur, maar we hebben andere interesses. Zo kijk ik graag naar documentaires en politieke debatten waardoor ik dan steeds denk aan bompa, en zij kijkt dan graag naar het omgekeerde. Namelijk programma's om te lachen of zelfs kinderprogramma's. Ik denk ook dat ze de mijne zelfs niet eens verstaat. Ze mag me altijd vragen om uitleg maar ik weet niet hoe ik woorden zoals cytologie en archipel aan haar kan uitleggen.

Man man man miserie...

   
                  
 Bompa, nooit gedacht dat ik je zo zou zien lijden. Elke keer als ik bij je kwam, was je de gelukkigste man op aarde. Maar nu heeft hij geen zin meer in het leven, hij blijft maar klagen en zagen over alle nutteloze dingen van het leven. Ook al zijn het de details die het leven spannend maken: Liefde, vriendschap, werk, ... Nu wil je er een eind aan maken, zodat je ons na 'al' je lijden kan verlaten. Al je lijden, maar niet genoeg volgens de wet om geldige euthanasie te krijgen!                                                              Schandalig om hem zo te zien, maar ja wat doe je eraan? Ik heb er al aan gedacht om een petitie op te starten, net zoals de zot van vandaag! Die een petitie opstart tegen zijn straat. Het is een speelstraat in Borgerhout, ik weet ook wel dat het niet de aangenaamste buurt is om te wonen maar toch... Wat is er dan mis met wat spelende kinderen? Volgens hem heel veel, het zou een ramp zijn voor het verkeer (maar zo veel verkeer is er toch niet in die straat, het is een buitenwijk?!) en het zou dan ook nog eens onnodig zijn, want er is een groot speelplein om de hoek. Nu hoopt hij dat ik ervoor zal zorgen dat zijn 'wens' en die van nog andere bewoners van de speelstraat in de media komt (want de media heeft toch dé macht in het land?!).  En ze zijn ook nog eens creatief geweest, ze hebben een quiz gekoppeld aan het protest tegen de speelstraat met zeer passende vragen. Natuurlijk hoopt de man dat hij de kop gaat krijgen in mijn krant, maar ik kan toch geen mensen boeien met een freak die denkt dat hij de wereld kan veranderen? Er moet nu eenmaal één straat zijn waar de kinderen kunnen spelen, het is een kwestie van geluk hebben. Of anders kan hij het initiatief in handen nemen en verhuizen als het hem niet aan staat.